Hoe zullen algoritmes in de toekomst liefdesrelaties gaan smeden?

Relatietherapeut Bregje Jonkhart en Daan Alkemade, medeoprichter van datingapp Breeze, waren recent te gast in de podcast ‘Digital Waves’ van adviesbureau Node1. Daarin spraken zij over de toekomst van datingapps.

Lange tijd had online dating een tamelijk stoffig imago: je leerde wel iemand kennen in het echt, bijvoorbeeld in het café, in de trein of op werk, maar zeker niet via het internet. Het afgelopen decennium is daar mede door welbekende apps als Tinder en Happn grote verandering in gekomen: een date scoren via deze platforms is al een aantal jaar een doodnormale zaak, zowel onder jongeren als ouderen.

De makers van datingapps willen dat consumenten hun producten blijven gebruiken. En dat doen ze doorgaans als ze voldoende matches hebben. Dat hangt voor een groot deel samen met de fysieke schoonheid van de gebruikers, waar de appmakers geen enkele invloed op hebben. Niettemin hebben de makers andere touwtjes waaraan ze kunnen trekken om gebruikers te voorzien van voldoende matches: slimme algoritmes.

“Je kan algoritmes op verschillende manieren inzetten”, vertelt Daan Alkemade van Breeze. “Bijvoorbeeld door ze te laten uitzoeken welke gebruikers op elkaar lijken. Stel je hebt twee mannelijke gebruikers en die zeggen zeer vaak ‘ja’ en ‘nee’ tegen dezelfde vrouwen. Stel nu dat de eerste man tegen een bepaalde vrouw ‘ja’ heeft gezegd, dan is het zeer waarschijnlijk dat de tweede man ook ‘ja’ zal zeggen tegen die vrouw. Op basis van dat soort kansen krijgen gebruikers profielen voorgeschoteld.”

Een andere manier waarop algoritmes gebruikers voorzien van de juiste potentiële matches is aan de hand van persoonlijke gegevens zoals hobby’s, woonplaats, lengte en leeftijd. “Dan kan het algoritme bijvoorbeeld vaststellen dat mannen van 30 die breien gemiddeld genomen houden van vrouwen van 32 die graag fietsen. En aan de hand van dit soort waarschijnlijkheden krijgen gebruikers bepaalde profielen te zien.” 

Weet het algoritme het dan beter dan iemand zelf? Dat ligt volgens Alkemade genuanceerder. “Natuurlijk leveren de algoritmes geen perfect resultaat af, maar het is wel een goede aanvulling. Mensen weten namelijk vaak niet goed wat ze willen of van iets vinden en een algoritme kan hen daarbij helpen. Een voorbeeld hiervan vinden we bij Netflix.”

“Gebruikers konden vroeger één tot vijf sterren geven om aan te geven wat ze van een film vonden. Maar toen ging Netflix met zijn gebruikers in gesprek en die gaven aan dat ze eigenlijk helemaal niet goed wisten hoe leuk ze de film vonden, terwijl ze die wel een cijfer hadden geven. En wat bleek verder: hoever mensen iets hadden afgekeken was een veel beter indicator om vast te stellen of ze een film leuk vonden. Soms weet het algoritme dus meer dan jezelf.”

De toekomst van online dating

Of mensen bij elkaar passen gaat verder dan het hebben van dezelfde hobby’s en een bepaalde haarkleur, zegt Bregje Jonkhart. “Het succes van een relatie hangt sterk af van de dynamiek tussen twee mensen. Een bekende relatiedynamiek is die tussen mensen met bindingsangst en met verlatingsangst. Mensen met bindingsangst hadden vaak ouders die er te dik bovenop zaten, terwijl bij mensen met verlatingsangst de ouders vaak afwezig waren.”

“Op de een of andere manier herkennen mensen met verlatings- en bindingsangst – veelal onbewust – iets uit hun jeugd bij de ander en worden verliefd. Dat levert doorgaans niet zo’n stabiele relatie op omdat ze bij elkaar onverwerkte emoties oproepen, waardoor de een heel erg gaat trekken aan de ander en de ander juist alleen maar meer afstand wil. En begrijp me niet verkeerd, dit is een uiterste, maar iedereen heeft wel een beetje last van bindings- of verlatingsangst. Dus het zou wel interessant zijn als een algoritme dit zou weten bij het bepalen van de juiste match.”

Volgens Alkemade is dat technisch gezien mogelijk. “Maar je zou wel heel veel van jezelf moeten blootgeven. Het algoritme kan het alleen maar weten als die informatie als data is ingevoerd. Het wordt dus praktisch lastig om dat soort informatie van iedere gebruiker in een systeem te krijgen, ook omdat veel mensen dit niet van zichzelf weten. Iedere gebruiker zou dan voorafgaand eerst langs de psycholoog moeten.”

Een hybride variant is daarom wellicht eerder haalbaar. Mensen laten al vijfentwintig jaar allerlei sporen achter op het internet. Onder meer op basis daarvan krijgen consumenten bepaalde advertenties te zien. En wat te denken van iemands WhatsApp-geschiedenis? Daar staat zeer persoonlijke informatie in die van pas komt bij het vaststellen van de juiste match.

“In dat idee zit zeker wat, je sociale mediaprofielen en je mailbox bevatten een schat aan data waar een algoritme wel raad mee weet”, laat Alkemade weten. “Maar dan zouden gebruikers de makers van de datingapps wel toegang moeten verlenen tot al hun persoonlijke data. En ik weet niet of voldoende consumenten daar op dit moment al klaar voor zijn.”

In plaats daarvan zouden gebruikers bij het aanmaken van een profiel op een datingapp ook een psychologische vragenlijst kunnen invullen, suggereert Alkemade. Jonkhart ziet wel wat in die aanvulling. “Daar zou zeker eens geëxperimenteerd mee moeten worden, dan ga je een stuk dieper. Nu maken veel mensen toch nog een keuze op basis van slechts vier of vijf foto’s, eventueel aangevuld met een stukje tekst.”